Κοινωνία - Οικονομία (Η Εκκλησία του Δήμου)

Φωκίωνα, έπεσα πάνω του, δεν το 'ψαξα.

Οικονομικοί δωσίλογοι-Οικογένεια Αγγελόπουλοι

Πώς το μαύρο παρελθόν επηρεάζει το παρόν και το μέλλον

Η ιστορία της κατοχής και των μεταπολεμικών χρόνων που γράφεται και ανασυντίθεται στις ύστερες πλευρές της, έγινε «μόδα» στις μέρες μας λόγω των πολιτικών συνειρμών των κατά πολλούς προδοτικών μνημονίων. Συζητείται ευρέως πάλι και πολλές φορές είναι πικρή. Όπως πικρή είναι και η αλήθεια.

Στην περιβόητη λίστα με τους «163 οικονομικούς μεγαλοδωσίλογους, οι οποίοι κερδοσκόπησαν και πλούτισαν επί Κατοχής», δεύτερο όνομα στη σειρά είναι αυτό των προγόνων της ιστορικής επιχειρηματικής δυναστείας των καθόλα ευυπόληπτων σύγχρονων συνεχιστών της μεταπολεμικής «Χαλυβουργικής» και των δορυφορικών ενασχολήσεων τους. «Αγγελόπουλος Θ. & Υιοί, επιχειρηματίες», αναγράφεται στο βιβλίο-ντοκουμέντο που κυκλοφόρησε στις αρχές της περσινής χρονιάς, δημιούργησε σάλο- παρά την άρνηση κάποιων διαπλεκόμενων καναλαρχών να το γνωστοποιήσουν - πλην όμως δημόσια το περιεχόμενό του δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν. Ο συγγραφέας και ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ξετυλίγει σε ξεχωριστό κεφάλαιο, τα απαράμιλλα κατορθώματα της οικονομικής συνεργασίας της οικογένειας Αγγελόπουλων με τους Ναζί της κατοχής, 1941-44.

Σύμφωνα πάντα με όσα έχει καταγράψει ο κ. Κούκουνας και τα έχει δημοσιοποιήσει και σε αρθρογραφία του σε ανύποπτους χρόνους («Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια», είναι ο ακριβής τίτλος του βιβλίου), πρωτεργάτης της συνεργασίας της οικογένειας Αγγελόπουλων με τους Γερμανούς κατακτητές ήταν ο «πάτερ φαμίλιας», Θεόδωρος Αγγελόπουλος.

Μέτοχοι στην μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση με τους Ναζί, σύμφωνα με τον ανωτέρω συγγραφέα, ήταν τα παιδιά του, Άγγελος Αγγελόπουλος (καθηγητής Οικονομικών), Παναγιώτης και Δημήτριος, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1986 από την οργάνωση « Ε.Ο 17Ν». Εγγονοί και σύγχρονοι συνεχιστές του οικονομικού «θαύματος» της μεγάλης επιχειρηματικής παράδοσης, οι Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος και Θεόδωρος Αγγελόπουλος (υιοί ενός εκ των μετόχων της Ελληνογερμανικής κατοχικής συνεργασίας, του Παναγιώτη Αγγελόπουλου). Μετέπειτα συνεχιστές της προόδου, οι υιοί του Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος.

Κατά τα ιστορικά ντοκουμέντα που παρατίθενται, οι «συνεργάτες των Γερμανών αδερφοί Αγγελόπουλοι», προέβαιναν σε μια σειρά οχυρωματικών έργων επ' ωφελεία του γερμανικού στρατού Κατοχής και μεταξύ αυτών, κατασκεύαζαν με σίδερο και ατσάλι συρματοπλέγματα για τους Έλληνες αιχμαλώτους που συγκεντρώνονταν στα στρατόπεδα κράτησης και εκτέλεσής τους.

«Δεν είναι απαραιτήτως όλοι αυτοί μαυραγορίτες. Είναι όμως όλοι τους εκείνοι που δεν δίστασαν να συναλλαγούν με τις Αρχές Κατοχής, αναλαμβάνοντας προμήθειες ή κατασκευές για λογαριασμό τους», γράφει ο ιστορικός Δ. Κούκουνας, στο «καυτό κεφάλαιο» με τη δημοσιοποίηση της λίστας. Και συνεχίζει: «Την ώρα που άλλοι συνάδελφοί τους πεινούσαν και δυστυχούσαν, που κυριολεκτικά δεν είχαν να θρέψουν την οικογένειά τους, που δεν μπορούσαν να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους ή για λόγους αρχής δεν δέχονταν να ασκήσουν το επάγγελμά τους υπό τις συνθήκες αυτές, οι άνθρωποι αυτοί έσπευσαν με περισσή προθυμία να υπηρετήσουν τον κατακτητή ως νεροκουβαλητές.Εμπορεύτηκαν τη δυστυχία του λαού μας εκείνη την κρίσιμη ώρα. Κατά βάθος δεν είναι οι «έξυπνοι» που κατόρθωσαν να επιπλεύσουν. Είναι οι άτιμοι και οι ανέντιμοι που σε ώρα εσχάτης δυστυχίας δεν αδιαφόρησαν μόνο για τον διπλανό τους που έψαχνε στα σκουπίδια για μια μπουκιά, αλλά του αφαίρεσαν από το λιπόσαρκο σαρκίο του τις ελάχιστες ρανίδες αίματος που του είχαν απομείνει.Δεν είναι σχήμα εντυπωσιασμού. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στη χρονική εκείνη φάση καταστροφής και διάλυσης, ο κατακτητής ανέθετε σε κάποιους εκλεκτούς του τις προμήθειες ειδών που χρειαζόταν και τις κατασκευές οχυρωματικών και άλλων έργων που θεωρούσε απαραίτητες. Όταν μιλάμε για προμήθειες ειδών, εννοούμε όλο το φάσμα παραγωγής, διότι ο κατακτητής (επικαλούμενος μάλιστα και το διεθνές δίκαιο) έπρεπε να τραφεί και να ξενισθεί στον κατακτημένο τόπο. Η επιμελητεία των Αρχών Κατοχής θεωρούσε τα τιμολόγια των προμηθευτών (κατά κανόνα υπερτιμολογημένα) και τα υπέγραφε, ώστε να τα προσκομίζει προς εξόφληση στην Τράπεζα της Ελλάδος. Έτσι συνέβαινε ο πληθωρισμός να διογκούται και το χρήμα να χάνει ακόμη περισσότερο την αξία του», καταλήγει ο ιστορικός.

Τα κεφάλαια με τους « 163 μεγαλοδωσίλογους» θα δημοσιευτούν όλα, όσο κι αν κάποιους τους πικραίνουν. Πολλά γι' αυτό το θέμα έχει να πει και ο συγγραφέας. 'Άλλωστε οι οχλήσεις ήταν αμέτρητες. Το ίδιο και οι «παραγγελίες», για να σταματήσει. Αλλά όπως έλεγε και γνωστός πολιτικός του παρελθόντος, «τώρα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».

www.newsbomb.gr/apokalypseis/story/32717...poyloi#ixzz2ZJq3FEtp

Διαιρει και βασιλευε σε ολο του το μεγαλειο...σχετικα με τους παπαδες και την εκκλησια...

Σήμερα οι κληρικοί, ανά την επικράτεια, υπολογίζονται σε 8.500 στην Εκκλησία της Ελλάδος και περίπου 1000 στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, ενώ υπάρχουν 100 αρχιερείς με τη μισθοδοσία να ανέρχεται σε 220 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Κατ’ αρχάς οφείλουμε να δούμε πως αμείβονταν επί χρόνια οι Ιερείς και αν αυτό γίνονταν ή όχι εσαεί από το κράτος, ούτως ώστε να διαλύσουμε τον πρώτο μύθο που λέγεται κατά κόρον πως οι Ιερείς αμείβονταν πάντα από το κράτος.
Επί χρόνια λοιπόν η μισθοδοσία των Ιερέων κάθε άλλο παρά γίνονταν από το κράτος. Διότι το «βάρος» αυτό το είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας, οι οποίοι έριχναν τον οβολόν τους για τον Ιερέα όταν προσέρχονταν στην Θεία Λειτουργία ή κανόνιζαν κάποια τιμή με τον Ιερέα όταν επρόκειτο να τελεστεί κάποιο μυστήριο Γάμος, Βάπτιση κ.λ.π.
Υπήρχαν βέβαια και Ιερείς – συνήθως σε αγροτικές περιοχές – οι οποίοι αμείβονταν σε είδος δηλαδή από τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί. Κατάλοιπο λοιπόν του παραπάνω τρόπου αμοιβής των Ιερέων είναι να δίνεται και σήμερα από το πιστό ένα Χ ποσό στον Ιερέα όταν τελεί κάποια ιεροπραξία π.χ. τρισάγιο στους τάφους των κοιμητηρίων.
Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των Ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η Πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας. Και το ερώτημα που τίθεται ευθύς αμέσως είναι.
Τα κονδύλια που θα χρειαστούν για την αμοιβή των κληρικών τα αναλαμβάνει εξολοκλήρου το κράτος, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που μόλις η Ελλάδα είχε εξέλθει από ένα καταστροφικό πόλεμο και παντού κείτονταν ερείπια, τα οποία έπρεπε επειγόντως να ανοικοδομηθούν για να βαδίσει και πάλι τον δρόμο της προόδου; Όχι βέβαια; Τα κονδύλια για την μισθοδοσία των Ιερέων, τα αναλαμβάνει πάλι η Εκκλησία – μέσω του οβολού των πιστών τέκνων της βέβαια – διότι υποχρεούται ο κάθε ενοριακός Ναός να καταβάλει εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων στην οικεία Οικονομική Εφορία.
Έτσι τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια ήταν υποχρεωμένα ανά τρίμηνο να καταβάλουν στο Δημόσιο Ταμείο την εισφορά του 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, αλλιώς υπήρχε ο κίνδυνος να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις όσων Ιερέων δεν κατέβαλαν ή απέκρυπταν την αντίστοιχη εισφορά.
Προϊόντος του χρόνου η απόδοση της εισφοράς του 25% στο Δημόσιο έγινε 35%, η οποία εισπράττονταν ανελλιπώς όλα αυτά τα χρόνια μέχρι της πρόσφατης κατάργησής της το 2004.
Άξιον προσοχής και παρατηρήσεως είναι, πως όλα αυτά τα συναπτά έτη η Εκκλησία εκτός της εισφοράς του 25% και μετέπειτα 35%, απέδιδε και αποδίδει στο κράτος και:
Φόρο από τις εισπράξεις ενοικίων διαφόρων οικημάτων και αγρών που έχει στην κατοχή της.
Φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Άξιον προσοχής και παρατηρήσεως επίσης είναι, πως όταν το Κράτος πήρε το 1949 για ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την Εκκλησιαστική Περιουσία ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ


@ vag1234
Mytherm Ioli TS 20KW

χρηστος8 έγραψε: Διαιρει και βασιλευε σε ολο του το μεγαλειο...σχετικα με τους παπαδες και την εκκλησια...

Σήμερα οι κληρικοί, ανά την επικράτεια, υπολογίζονται σε 8.500 στην Εκκλησία της Ελλάδος και περίπου 1000 στην Κρήτη και τα Δωδεκάνησα, ενώ υπάρχουν 100 αρχιερείς με τη μισθοδοσία να ανέρχεται σε 220 εκατ. ευρώ το χρόνο.
Κατ’ αρχάς οφείλουμε να δούμε πως αμείβονταν επί χρόνια οι Ιερείς και αν αυτό γίνονταν ή όχι εσαεί από το κράτος, ούτως ώστε να διαλύσουμε τον πρώτο μύθο που λέγεται κατά κόρον πως οι Ιερείς αμείβονταν πάντα από το κράτος.
Επί χρόνια λοιπόν η μισθοδοσία των Ιερέων κάθε άλλο παρά γίνονταν από το κράτος. Διότι το «βάρος» αυτό το είχαν αναλάβει οι πιστοί της κάθε ενορίας, οι οποίοι έριχναν τον οβολόν τους για τον Ιερέα όταν προσέρχονταν στην Θεία Λειτουργία ή κανόνιζαν κάποια τιμή με τον Ιερέα όταν επρόκειτο να τελεστεί κάποιο μυστήριο Γάμος, Βάπτιση κ.λ.π.
Υπήρχαν βέβαια και Ιερείς – συνήθως σε αγροτικές περιοχές – οι οποίοι αμείβονταν σε είδος δηλαδή από τα προϊόντα που τους έφερναν οι πιστοί. Κατάλοιπο λοιπόν του παραπάνω τρόπου αμοιβής των Ιερέων είναι να δίνεται και σήμερα από το πιστό ένα Χ ποσό στον Ιερέα όταν τελεί κάποια ιεροπραξία π.χ. τρισάγιο στους τάφους των κοιμητηρίων.
Από την 1 Οκτωβρίου 1945 οι ενοριακοί Ναοί απαλλάσσονται από την υποχρέωση της καταβολής της μισθοδοσίας των Ιερέων γιατί αναλαμβάνει πλέον η Πολιτεία την μισθοδοσία αυτών, κατόπιν συμφωνίας που επήλθε μεταξύ αυτής και της Εκκλησίας. Και το ερώτημα που τίθεται ευθύς αμέσως είναι.
Τα κονδύλια που θα χρειαστούν για την αμοιβή των κληρικών τα αναλαμβάνει εξολοκλήρου το κράτος, ιδιαίτερα σε μια περίοδο που μόλις η Ελλάδα είχε εξέλθει από ένα καταστροφικό πόλεμο και παντού κείτονταν ερείπια, τα οποία έπρεπε επειγόντως να ανοικοδομηθούν για να βαδίσει και πάλι τον δρόμο της προόδου; Όχι βέβαια; Τα κονδύλια για την μισθοδοσία των Ιερέων, τα αναλαμβάνει πάλι η Εκκλησία – μέσω του οβολού των πιστών τέκνων της βέβαια – διότι υποχρεούται ο κάθε ενοριακός Ναός να καταβάλει εισφορά 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων στην οικεία Οικονομική Εφορία.
Έτσι τα Εκκλησιαστικά Συμβούλια ήταν υποχρεωμένα ανά τρίμηνο να καταβάλουν στο Δημόσιο Ταμείο την εισφορά του 25% επί των ακαθαρίστων εισπράξεων, αλλιώς υπήρχε ο κίνδυνος να μην πληρωθούν ούτε οι μισθοί ούτε οι συντάξεις όσων Ιερέων δεν κατέβαλαν ή απέκρυπταν την αντίστοιχη εισφορά.
Προϊόντος του χρόνου η απόδοση της εισφοράς του 25% στο Δημόσιο έγινε 35%, η οποία εισπράττονταν ανελλιπώς όλα αυτά τα χρόνια μέχρι της πρόσφατης κατάργησής της το 2004.
Άξιον προσοχής και παρατηρήσεως είναι, πως όλα αυτά τα συναπτά έτη η Εκκλησία εκτός της εισφοράς του 25% και μετέπειτα 35%, απέδιδε και αποδίδει στο κράτος και:
Φόρο από τις εισπράξεις ενοικίων διαφόρων οικημάτων και αγρών που έχει στην κατοχή της.
Φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
Άξιον προσοχής και παρατηρήσεως επίσης είναι, πως όταν το Κράτος πήρε το 1949 για ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ την Εκκλησιαστική Περιουσία ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΒΑΡΥΝΘΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ


@ vag1234
Mytherm Ioli TS 20KW

Χρήστο, όπως βλέπεις από το 2004 ο φόρος των παγκαριών έχει καταργηθεί, από τον Πάχτα μάλιστα.
Επίσης, Η Ελληνική Εκκλησία δεν πληρώνει: Φόρο ακίνητης περιουσίας. Φόρο δωρεάς. Φόρους για κληροδοτήματα. Φόρους εισοδήματος. Φόρους μεταβίβασης. Έχει απαλλαχθεί από τους φόρους για τα νεόδμητα (τελείως από το 2008 και μετά!).
Κόστος μισθοδοσίας ιερέων: πάνω από 200.000.000 ευρώ.
Σε εμπόλεμες καταστάσεις, όπως αυτές που ζούμε, θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, η ίδια η εκκλησία να ζητήσει να αναλάβει τη μισθοδοσία των ιερέων, απαιτώντας μάλιστα τα λεφτά αυτά να δοθούν σε κοινωνικές παροχές.

Για το μόνο λόγο που ξεσηκώθηκαν οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια είναι για το θρήσκευμα στις ταυτότητες και εσείς ελπίζεται ακόμα ;

Οσο πιο αναλυτικα γινεται...κατι αλλο δεν μπορω να κανω Πετρο

Προσφάτως διαδίδονται από τα γερμανικά Μ.Μ.Ε. μερικές επιπλέον εσφαλμένες πληροφορίες, που έχουν ως στόχο την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος (η Εκκλησία αυτή γίνεται τακτικά, στις περισσότερες περιπτώσεις χωρίς να φέρει ευθύνη, στόχος επιθέσεων από μέρους των ελληνικών Μ.Μ.Ε.). Με έναν έντονα δυσφημιστικό τρόπο και χωρίς να παρουσιάζεται σωστά η πραγματικότητα, αναφέρεται ότι:

α) οι ιερείς πληρώνονται από το κράτος και
β) η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πληρώνει φόρους.

Σκοπός του σύντομου αυτού κειμένου είναι να ενημερωθεί ο κάθε ενδιαφερόμενος για την αλήθεια, ανεξάρτητα από την εθνικότητά του, και την πολιτική ή θρησκευτική του προτίμηση.

1) Είναι γνωστό, ότι στη Γερμανία, τόσο οι Καθολικοί όσο και οι Προτεστάντες είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν εκκλησιαστικό φόρο. Απαλλάσονται απο την υποχρέωση πληρωμής φόρου αυτού, μόνο στην περίπτωση που επισήμως δηλώσουν ότι παύουν να είναι μέλη του θρησκευτικού οργανισμού στον οποίο ανήκουν (εγκαταλείπουν τον ρωμαιοκαθολικισμό ή τον προτεσταντισμό αντιστοίχως). Στην Ελλάδα, υπάρχει μια διαφορετική κατάσταση: οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν φόρο στην Εκκλησία. Η Ορθόδοξη Εκκλησία από την ίδρυσή της (πριν 2.000 χρόνια) στηρίζεται αποκλειστικά στις δωρεές των πιστών. Το ίδιο ισχύει για τους Ορθοδόξους σε όλο τον κόσμο. Παρά το γεγονός αυτό (μια κατάσταση που είναι αδιανόητη για τις γερμανικές συνθήκες, δηλαδή για το γερμανικό τρόπο ζωής και σκέψης), η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά τη διάρκεια της δισχιλιετούς πορείας της αντιμετώπισε επιτυχώς και ξεπέρασε όλων των ειδών τις κρίσεις (σταυροφορίες, πολέμους, 400-500 χρόνια τουρκικό ζυγό στην Ελλάδα, βίαιους εξισλαμισμούς, διωγμό των χριστιανών στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, κ.τ.λ.).

2) Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον τουρκικό ζυγό, ιδρύθηκε το νέο Ελληνικό κράτος. Οι αγώνες για την απελευθέρωση ξεκίνησαν το 1821 και διεξήχθεισαν με την τεράστια βοήθεια των Ορθοδόξων Μοναχών και Ιερωμένων. Διάρκεσαν περίπου 80-90 χρόνια (μέχρι να απελευθερωθεί και η Βόρεια Ελλάδα). Η Ορθόδοξη Εκκλησία έδωσε με τη δική της θέληση στο Ελληνικό κράτος, σε διάφορες χρονικές περιόδους, ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας της (η περιουσία αυτή προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από τις δωρεές των πιστών). Μερικές δεκαετίες αργότερα, μεταξύ του 1900 και 1930, και κατά τη Μικρασιατική καταστροφή, χρειάστηκε να αποκατασταθούν στη Ελλάδα περισσότεροι από 1.500.000 πρόσφυγες. Το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού από τη σημερινή βόρεια Τουρκία (Πόντος) και τη δυτική Τουρκία (Μικρά Ασία) εξαναγκάστηκε να εγκαταλήψει τον τόπο διαμονής του. Περισσότεροι από 1.500.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν και έχασαν όλη τους την περιουσία. Επιτράπηκε να μείνουν στην Τουρκία κυρίως οι Έλληνες χριστιανοί που έγιναν μουσουλμάνοι. Αυτός ο διωγμός αποκαλείται ως ωραιολογία - κατ' ευφημισμόν "ανταλλαγή πλυθησμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας".

Οι διωγμένοι Έλληνες ήρθαν στη σημερινή Ελλάδα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας τους χάρισε ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας της. Παραχωρήθηκε δωρεάν στους πρόσφυγες χώρος για να κατοικήσουν και γη για να καλλιεργήσουν. Η περιουσία αυτή ανήκε σε μοναστήρια, ενορίες και μητροπόλεις, που τη χρησιμοποιούσαν (μέχρι την άφιξη των προσφύγων) για να συντηρηθούν. Η πραγματικότητα αυτή είτε αποσιωπάται από τα Μ.Μ.Ε. είτε είναι άγνωστη σε πολλούς. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πάντοτε αγωνίστηκε με όλα τα νόμιμα και έντιμα μέσα για να υποστηρίξει το Ελληνικό κράτος. Χάρι σε αυτή τη βοήθεια (π.χ. με τη δωρεά χρημάτων, εκτάσεων γης ή ακινήτων) ιδρύθηκαν πανεπιστήμια, σχολεία, νοσοκομεία κ.τ.λ. Επιπλέον, το Ελληνικό κράτος έκανε ορισμένες συμφωνίες (που δεν τις τήρησε) με την Ορθόδοξη Εκκλησία και απέσπασε - απαλλοτρίωσε και άλλα τμήματα της εκκλησιαστκής περιουσίας (επαναλαμβάνεται και πάλι: δηλαδή τις δωρεές των πιστών). Οι εκτάσεις γης και τα ακίνητα που αφαιρέθηκαν, χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε από τις ίδιες τις ενορίες ή ενοικιάζονταν σε τρίτους για την κάλυψη των αναγκών των ενοριών.

3) Στα πλαίσια των προαναφερθέντων παροχών της εκκλησιαστικής περιουσίας, πού γίνονταν με τη βούληση της Εκκλησίας (ή σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς τη βούλησή της), ανέλαβε το Ελληνικό κράτος, σαν ένα είδος αντισταθμίσματος, να πληρώνει τους μισθούς των ιερωμένων. Χρειάζεται να τονισθεί, ότι τα χρήματα τα οποία πληρώνει το κράτος στους ιερείς, είναι ένα μικρό μόνο μέρος της οικονομικής αξίας που αντιστοιχεί στην εκκλησιαστική περιουσία, την οποία έλαβε ή απέσπασε το κράτος από την Εκκλησία.

Επιπλέον, το Ελληνικό κράτος αναχρηματοδοτείται με την παρακράτηση του 35% των εσόδων της Εκκλησίας από τα κεριά, τα οποία ανάβουν οι πιστοί με την ελεύθερη βούλησή τους, όταν επισκέπτονται τους ναούς. Τα έσοδα αυτά τα χρησιμοποιεί η Εκκλησία για την κάλυψη των εξόδων των ναών και των μητροπόλεων.

Λόγω των προαναφερθέντων, είναι η πληρωμή των μισθών των ιερέων από το Ελληνικό κράτος νόμιμη και αποδεκτή - κατανοητή.

Με τον τρόπο αυτό γίνεται αντιληπτό, ότι η εσφαλμένη παρουσίαση του θέματος, που κάνουν τα Μ.Μ.Ε. (ότι δηλαδή "το κράτος πληρώνει τους μισθούς των ιερέων ") αποτελεί ένα μικρό μέρος της όλης πραγματικότητας. Οι ιερείς λαμβάνουν ένα ασήμαντο μόνο μέρος της οικονομικής αξίας της περιουσίας, που η Εκκλησία λιγό ή πολύ χάρισε στο κράτος, και μάλιστα με βάση επίσημες συμφωνίες (μεταξύ Εκκλησίας και κράτους).

4) Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας είναι, από νομικής απόψεως, μέρος του κράτους (χαρακτηρίζεται ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου - Ν.Π.Δ.Δ.). Γι' αυτό το λόγο, και λαμβάνοντας υπ' όψιν τις προαναφερθέντες παροχές της Εκκλησιαστικής περιουσίας (από την Εκκλησία προς το κράτος) συμφωνήθηκε ότι η Εκκλησία δεν υποχρεώνεται να πληρώνει φόρο στο κράτος. Η πληρωμή φόρου από ένα Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (Εκκλησία) προς ένα άλλο (το κράτος), είναι σα να παίρνει κάποιος χρήματα από τη μια τσέπη του παντελονιού του και να τα βάζει στην άλλη: τα χρήματα μένουν στον ίδιο άνθρωπο. Πέραν τούτου, τα χρήματα που δέχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία (δηλαδή οι δωρεές των πιστών) χρησιμοποιούνται για κοινωφελείς - φιλανθρωπικούς σκοπούς: για την ενίσχυση ορφανών, ηλικιωμένων, απόρων, άλλων ανθρώπων, που χρειάζονται βοήθεια, κ.τ.λ.

Με τον τρόπο αυτό δίνεται απάντηση και επανορθώνεται και η δεύτερη εσφαλμένη πληροφορία , που παρουσιάζουν τα Μ.Μ.Ε. ("η Εκκλησία δεν πληρώνει φόρους").

Είναι πιθανό, η προβολή διαστεβλωμένων πληροφοριών ή ενός μικρού μόνο μέρους της πραγματικότητας, που οδηγεί σε μια αρνητική στάση κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, να γίνεται ευχαρίστως αποδεκτή από ορισμένες ομάδες ανθρώπων ή να εξυπηρετεί τα συμφέροντα αντιχριστιανικών κύκλων. Παραπλανεί όμως άλλους καλοπροαίρετους πολίτες, που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, και τους οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί:

Είναι η διαστρέβλωση των πληροφοριών - ειδήσεων (και μέσω αυτής η χειραγώγηση των ανθρώπων) σύμφωνη με τα ανθρώπινα δικαιώματα;