Κοινωνία - Οικονομία (Η Εκκλησία του Δήμου)

ddt έγραψε:

Gdevil έγραψε:

Βιομαζιστής έγραψε: ..
Θα μπορούσαν να έχουν δοθεί τα δάση (κάποια δάση) σε ιδιώτες προς εκμετάλλευση με την απαράβατη προϋπόθεσή να κόβεις 10 και να φυτεύεις 12 ή 15.
...

Πόσες απλές, εφαρμόσιμες και υγιείς σκέψεις υπάρχουν.... και όμως....

υγιεις σκεψη η ιδιωτικοποιηση των δασων?????????????
Τι αλλο θα ακουσω.

Να γράψουμε λίγο τα δεδομένα?
α) Η Ελλάδα ΔΕΝ παράγει όσα ξύλα χρειάζεται με το υπάρχον σύστημα που ακολουθείται από τα Ελληνικά Δασαρχεία και άρα εισάγει ξύλα
β) Τα Ελληνικά Δασαρχεία ΔΕΝ έχουν πλέον την δυνατότητα να ελένξουν την παράνομη υλοτομεία
γ) Τα Ελληνικά δάση καίγονται Επεξεργασία (σόρρυ δεν έγραψα όλη την σκέψη μου) και κάθε χρόνο ακούμε ότι δεν υπήρχαν αντιπυρικές ζώνες. Ζώνες δλδ που θα μπορούσαν κάλιστα να είναι περιβάλλοντα ελεγχόμενου χώρου δεντροφύτευσης και υλοτόμησης που να μην κάνει η φύση κουμάντο αλλά ο άνθρωπος
δ) Η Ελλάδα του 2013 ΔΕΝ μπορεί να προσλάβει υπαλλήλους και να οργανωσει δημόσιο σύστημα εντατικής και κερδοφόρας δεντροφύτευσης και υλοτόμησης
ε) Το σύστημα που μέχρι τώρα έχει επιλέξει το Ελληνικό κράτος για την αύξηση των παραγόμενων ξύλων στην Ελληνική επικράτεια περιλαμβάνει την επιδότηση ιδιωτών για δάσωση γεωργικών εκτάσεων και κατόπιν παρέλευσης κάποιον ετών τα δέντρα ανήκουν, κόβονται και πωλούνται από τους ιδιώτες.
στ) Οποιον και αν θέλουμε να κατηγορήσουμε τα δεδομένα ΔΕΝ αλλάζουν.

Εάν κάποιος διαφωνεί με τα δεδομένα ας το γράψει.

Με αφορμή την ιδέα πως μπορεί και στην Ελλάδα να εφαρμοστεί το σύστημα της ιδιωτικής δεντροφύτευσης και υλοτόμσησης γράφτηκε πως
α) δεν πρέπει να δοθει σε ιδιώτες αυτό το δικαίωμα.
Με δεδομένο όμως ότι το δημόσιο δεν μπορεί να κάνει εντατικώς και κερδοφόρως το ίδιο (βλ δεδομένο δ), προσωπικά νομίζω πως λέμε πως καλά είμαστε. Ας συνεχίσουμε ώς έχει. Ας εισάγουμε από έξω.

β) Καθώς τα δασαρχεία δεν έχουν την δυνατότητα να ελέξουν την υπάρχουσα σήμερα παράνομη υλοτόμηση (βλ δεδομένο β) δεν θα μπορέσουν να ελέξουν και την δεντροφύτευση που είναι όρος της πρότασης.
Πάλι προσωπικά το μεταφράζω πως λέμε πάλι πως καλά είμαστε. Ας συνεχίσουμε ώς έχει. Ας εισάγουμε από έξω.

γ) Θα πρέπει να μειώσουμε τις αγροτικές εκτάσεις της χώρας και να τις κανουμε δασικές και να συνεχίσουμε το υπάρχον σύστημα εκμετάλευσης των δασών. Αυτό, ξανά προσωπικά, το εκλαμβάνω πως πρέπει εκτός από τα ξύλα να εισάγουμε και αγροτικά προϊόντα

δ)Τονίσθηκε πως η αρχική πρόταση περιλαμβάνει σοβαρά μέτρα (και όχι τα ημίμετρα του παρελθόντος) ελέγχου, επιβολής πρόστιμων, κατανομή προστίμων απευθείας σε κάλυψη αναγκών του ελεγκτικού μηχανισμού (δασαρχείου). Τότε μπορεί η πρόταση αυτή για κερδοφόρα, εντατική, ελεγχόμενη δεντροφύτευση και υλοτόμηση να έχει κέρδος για τον ιδιώτη, κέρδος για το κράτος, κέρδος για την κοινωνία.

ε) Συγχωρέστε με αν δεν πρόσεξα κάποια άλλη πρόταση - σχόλιο. Προσθέστε την εκ των υστέρων εάν θέλετε.

Ο καθένας ας αναλογιστεί βάση των δεδομένων (και όχι βάση του πως θα ήθελε ο καθένας μας να είναι τα δεδομένα) ποιά πρόταση έχει λογική ανάπτυξης και τι χρειάζεται επιπλέον ώστε να συμπληρωθεί και να λειτουργήσει καλύτερα.

ΥΓ Παρακαλώ διορθώστε εάν θεωρείται ότι εξέλαβα λαθασμένα κάποια από τις υπάρχουσες σκέψεις - απόψεις ή έβγαλα λάθος συμπεράσματα. Πάντως ας περιοριστούμε σε ιδέες και σκέψεις και όχι σε πολιτικολογίες. Σκεφτείτε δε όχι μόνο το πόσα ξύλα φαίνεται ότι εισάγουμε σαν χώρα αλλά και τα πόσα ΔΕΝ φαίνονται πουθενά....

aithio έγραψε:
Μας περιγράφεις τόσο κυνικά τον επιχειρηματία που επέτρεψε σε μερικούς από μας να νιώθουμε απέχθεια.
Σου προτείνω να διαβάσεις αρχές και αξίες που προφανώς αγνοείς και τις δίδαξαν μεγάλοι φιλόσοφοι αλλά ακόμα και θρησκείες.

Η χώρα βούλιαξε για 3 λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι η ελίτ αυτής της χώρας ποτέ δεν είχε πατριωτική συνείδηση συνδιαλλακτικέ με το κράτος με αυτοσκοπό τον προσωπικό πλούτο.

Ο δεύτερος είναι ότι η ελίτ για να μπορέσει να ευημερεί έπρεπε να στηρίξει κάποια κόμματα που προωθούσαν τα συμφέροντα της... Τα κόμματα για να μπορούν να εκλεγούν έπρεπε να βολέψουν κόσμο και να φτιάξουν κομματικό εκλογικό στρατό...
Τα δύο κόμματα αυτά ήταν το πασοκ και η Νδ και να τα χαΐρια μας...

Και το τρίτο είναι οι τεμπέληδες...
Ενα τεράστιο ποσοστό στην χώρα που δεν δουλεύει αλλά ζει παρασιτικά εκμεταλλευόμενοι διάφορες ευκαιρίες που δημιουργεί το σύστημα στις πλάτες των πραγματικά εργαζομένων.

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω που διαφωνούμε!!!

Να ξεκαθαρίσω γιατί έχουμε προηγούμενες διαφωνίες ότι δεν είναι προσωπικό...
Μάλιστα εχτες σε άλλο θέμα σου έδω + κάρμα γιατί συμφωνούσα απόλυτα με την τοποθέτηση σου.
Αλλά εδώ διαφωνούμε με τον τρόπο προσέγγισης του επιχειρηματία....
Παράδειγμα.
Είπες.

Αν είσαι άξιος και έχεις τα προσόντα, άνοιξε και εσύ μια επιχείρηση, πάρε όλα τα ρίσκα και πράξε αυτά που λες, να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Μα το σύστημα στρέφει την επιχείρηση πλέον μονοπωλιακά και σε λίγα χρόνια κανένας Ελληνας δεν θα έχει το δικαίωμα του επιχειρώ.
Ο επιχειρηματίας δεν θα έπρεπε να κοιτάει μόνο τα συμφέροντα γιατί είναι εναντίων στις αρχές και τις αξίες που διδαχθήκαμε αλλά να κοιτάει τα συμφέροντα όλως των εργαζομένων για να μπορεί να απαιτήσει την στήριξη τους όταν την χρειαστεί....
Στην περίπτωση της χαλυβουργικής... αυτός νομίζω σου λέει ο Κέρβερος.

Οι πρώτες τρεις μεταπολεμικές δεκαετίες (1945 – 1975) χαρακτηρίστηκαν ως οι περίοδοι της πλήρους απασχόλησης. Τα ποσοστά ανεργίας ήταν ιδιαίτερα χαμηλά. Σημαντικός παράγοντας για τη συγκράτηση της ανεργίας σε πολύ χαμηλά επίπεδα ήταν οι υψηλοί ρυθμοί οικονομικής μεγέθυνσης που γνώρισαν οι χώρες της Ευρώπης. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια ήταν τα χρόνια της ανασυγκρότησης των ευρωπαϊκών οικονομιών που έβγαιναν με σημαντικές απώλειες από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια περίοδο η κεϋνσιανή προσέγγιση της οικονομίας ήταν κυρίαρχη. Αντιστράφηκε το δόγμα του Say (η προσφορά δημιουργεί τη ζήτηση) και υιοθετήθηκε η κεϋνσιανή προσέγγιση ότι η ζήτηση δημιουργεί την προσφορά, άρα και το εισόδημα. Στην αγορά εργασίας η κεϋνσιανή προσέγγιση δημιουργεί νέα δεδομένα. Ανατρέπει την υπόθεση περί τέλειου ανταγωνισμού και μιλάει για αθέλητη και όχι θελημένη ανεργία. Στα πλαίσια αυτού του κεφαλαίου θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε συνοπτικά την κεϋνσιανή προσέγγιση της αγοράς εργασίας και της ανεργίας.
Κεϋνσιανή θεωρία και αγορά εργασίας
Η κεϋνσιανή θεωρία θεωρεί ότι η υπόθεση ύπαρξης τέλειου ανταγωνισμού στην αγορά και ειδικότερα στην αγορά εργασίας δεν είναι ρεαλιστική εξαιτίας της ύπαρξης τόσο του κράτους όσο και των εργατικών και εργοδοτικών ενώσεων. Κατά συνέπεια η ευελιξία των μισθών, που η νεοκλασική θεωρία επαγγέλλεται, δεν είναι εφικτή εξαιτίας, και όχι μόνο, αυτών των παραγόντων. Εκτός όμως από την αμφισβήτηση της υπόθεσης περί τέλειου ανταγωνισμού στην αγορά εργασίας, η κεϋνσιανή θεωρία ασκεί κριτική στο ρόλο των τιμών και στην σχέση της αγοράς εργασίας με άλλες αγορές, όπως αυτά παρουσιάζονται από την νεοκλασική θεωρία. Ειδικότερα η κεϋνσιανή θεωρία αμφισβητεί κατά πόσο οι τιμές μπορούν να προσαρμοστούν γρήγορα στις μεταβολές της ζήτησης και της προσφοράς στην αγορά προϊόντων, κατά πόσο οι εργαζόμενοι μπορούν να αντιληφθούν μεταβολές στο επίπεδο τιμών και κατά πόσο η αγορά εργασίας δεν σχετίζεται με άλλες αγορές εργασίας όπως την αγορά προϊόντος και την αγορά χρήματος.
Η κεϋνσιανή αντίληψη για την αγορά εργασίας διαφοροποιείται σε σχέση με τη νεοκλασσική αντίληψη σε ότι αφορά τη φύση της, τους προσδιοριστικούς παράγοντες της ζήτησης και προσφοράς εργασίας και τον τρόπο ρύθμισής της σε περίπτωση ανισορροπίας. Ειδικότερα, στο βιβλίο το περί της Γενικής θεωρίας (1936) ο keynes υποστηρίζει ότι η ζήτηση εργασίας προσδιορίζεται από τη ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες και είναι συνάρτηση του πραγματικού μισθού. Η μείωση του ονομαστικού μισθού θα οδηγήσει σε αύξηση της ζήτησης για προϊόντα, εξαιτίας της μείωσης των τιμών τους, η οποία με τη σειρά της θα προκαλέσει αύξηση του παραγόμενου προϊόντος και του επιπέδου απασχόλησης. Κατά συνέπεια η καμπύλη του οριακού προϊόντος της εργασίας, αντικατοπτρίζει την αντίστροφη σχέση ανάμεσα στον πραγματικό μισθό και στην ποσότητα της απασχόλησης. Η μείωση δε του πραγματικού μισθού μπορεί, κατά τον Keynes, να προέλθει από αύξηση των τιμών εφόσον λόγω της αυταπάτης χρήματος τα νοικοκυριά δεν αντιδρούν και ο ονομαστικός μισθός παραμένει σταθερός. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι αντίθετα από ότι η νεοκλασική θεωρία υποστηρίζει ο πραγματικός μισθός δεν προσδιορίζεται εντός της αγοράς εργασίας αλλά εκτός από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και από τη ζήτηση και τη προσφορά προϊόντων και υπηρεσιών.
Αντίθετα από τη νεοκλασική προσέγγιση της προσφοράς εργασίας, η κεϋνσιανή θεωρία υποστηρίζει ότι η προσφορά εργασίας αποτελείται κυρίως από δύο τμήματα. Υπάρχει ο κατώτατος μισθός ο οποίος προσδιορίζεται στα πλαίσια των συλλογικών διαπραγματεύσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους, εργοδότες και το κράτος. Η προσφορά εργασίας είναι απείρως ελαστική στο ύψος του κατώτατου μισθού, το οποίο υποδηλώνει ότι δεν μπορεί ο τρέχων μισθός να καθιερωθεί σε επίπεδο χαμηλότερο του κατώτατου μισθού. Για οποιοδήποτε ύψος μισθού υψηλότερου του κατώτατου μισθού, υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα στον πραγματικό μισθό και στο επίπεδο απασχόλησης. Η ισορροπία στην αγορά εργασίας επιτυγχάνεται όταν η ζήτηση εργασίας εξισώνεται με την προσφορά εργασίας.
Σύμφωνα με τη μετακεϋνσιανή προσέγγιση για τη σχέση μισθών και απασχόλησης ( Riach, 1995) δεν προκύπτει αιτιώδης σχέση μεταξύ τους όπως η νεοκλασική προσέγγιση υποστηρίζει. Ειδικότερα το επίπεδο απασχόλησης προσδιορίζεται από τη συνολική ζήτηση για αγαθά και υπηρεσίες, καθώς και από το ύψος της αναδιανομής του εισοδήματος.
Ένα άλλο διαφοροποιό χαρακτηριστικό της κεϋνσιανής θεωρίας από τη νεοκλασική είναι η σχέση ανάμεσα στην αγορά εργασίας και άλλων αγορών. Υποστηρίζοντας η νεοκλασική θεωρία ότι δεν υπάρχει καμία σχέση ανάμεσα στην αγορά εργασίας και των άλλων αγορών, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το επίπεδο απασχόλησης και μισθού καθοριζόταν μέσα στην αγορά εργασίας. Αντιθέτως η κεϋνσιανή θεωρία υποστηρίζει ότι υπάρχει στενή αλληλεξάρτηση ανάμεσα στην αγορά εργασίας, την αγορά προϊόντος και την αγορά χρήματος. Στην αγορά προϊόντος με δεδομένο το επίπεδο των τιμών προσδιορίζεται η συνολική ζήτηση η οποία με τη σειρά της καθορίζει το επίπεδο του εισοδήματος. Στην αγορά χρήματος με δεδομένο το επίπεδο του εισοδήματος προσδιορίζεται το επιτόκιο ισορροπίας το οποίο είναι απαραίτητο στον προσδιορισμό του επιπέδου επένδυσης και κατά συνέπεια του επιπέδου εισοδήματος. Το επίπεδο δε εισοδήματος είναι απαραίτητο στον καθορισμό του επιπέδου απασχόλησης. Ο καθορισμός του επιπέδου ισορροπίας του εισοδήματος και του επιτοκίου είναι ταυτόχρονος στην αγορά προϊόντος και στην αγορά χρήματος . Από τη στιγμή που το εισόδημα ισορροπίας έχει προσδιοριστεί και με δεδομένη τη συνάρτηση παραγωγής προσδιορίζεται το επίπεδο απασχόλησης και στη συνέχεια το επίπεδο τιμών των αγαθών και υπηρεσιών.





Κεϋνσιανή θεωρία και ανεργία
Ο Κέϋνς απορρίπτει τον κλασσικό ισχυρισμό περί ανεργίας και θεωρεί ότι ένα άτομο είναι μη εθελοντικά άνεργος (involuntarily unemployed) όταν αν και δέχεται να εργαστεί σε χαμηλότερο, από τον τρέχοντα, πραγματικό μισθό δεν βρίσκει απασχόληση. Απορρίπτει δε τον κλασσικό ισχυρισμό ότι η μείωση των μισθών θα επιφέρει την πλήρη απασχόληση. Ο Pigou (1933) στο εν λόγω βιβλίο του υποστηρίζει ότι η απουσία ευελιξίας στους μισθούς είναι το κύριο αίτιο της ανεργίας. Η θέση δε αυτή ερμηνεύει και την αύξηση της ανεργίας στη Μ. Βρετανία τη δεκαετία του ’30. Σύμφωνα με τον Pigou οι πραγματικοί μισθοί ήταν ιδιαίτερα υψηλοί εξαιτίας της δύναμης των συνδικάτων να διατηρούν υψηλούς ονομαστικούς μισθούς στους παραγωγικούς κλάδους που το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν ισχυρό, ενώ ταυτόχρονα οι τιμές έπεφταν.
Ο Κέϋνς απορρίπτει τη λογική σύμφωνα με την οποία χαμηλότερο ύψος μισθού θα οδηγήσει στην αύξηση της απασχόλησης για δύο κυρίως λόγους (Lerner 1996). Ο πρώτος λόγος έγκειται στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι αρνιούνται να μειωθούν οι ονομαστικοί τους μισθοί. Ο δεύτερος λόγος εστιάζεται κυρίως στη σχέση μισθών και τιμών. Η μείωση των ονομαστικών μισθών θα οδηγούσε σε μείωση του οριακού κόστους και ο ανταγωνισμός μεταξύ των παραγωγών θα επέφερε μείωση των τιμών των προϊόντων. Η ισορροπία θα επανερχόταν μόνο εάν η μείωση των τιμών ήταν ισόποση της μείωσης των μισθών. Οι εργάτες μπορούν να αναπροσαρμόσουν τους ονομαστικούς μισθούς, αλλά όχι τους πραγματικούς μισθούς. Η μείωση των πραγματικών μισθών για τα νοικοκυριά, κατά τον Κέϋνς, μπορεί να προέλθει μόνο με μείωση των ονομαστικών μισθών στο ίδιο επίπεδο τιμών. Αλλά αυτή η μείωση των μισθών επιφέρει, όπως ήδη προαναφέρθηκε, ισόποση μείωση των τιμών με αποτέλεσμα ο πραγματικός μισθός να μένει αμετάβλητος. Κατά συνέπεια, η μείωση των ονομαστικών μισθών δεν αποφέρει, κατά τον Κέϋνς, και αύξηση της απασχόλησης. Η τελευταία θα προέλθει μόνο μέσα από τη συνολική αύξηση της ζήτησης για αγαθά και υπηρεσίες, εξαιτίας της αύξησης του συνολικού εισοδήματος. Η αύξηση δε του συνολικού εισοδήματος και της συνολικής ζήτησης μπορεί να προέλθει από την κρατική ενίσχυση μέσα από την αύξηση της κατανάλωσης των χαμηλότερων εισοδηματικών στρωμάτων και μέσα από την αύξηση του ποσού των δημοσίων δαπανών.
Διερευνώντας την κεϋνσιανή προσέγγιση για την ανεργία θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η θεωρία του Κέϋνς είναι περισσότερο θεωρία απασχόλησης και ολιγότερο θεωρία ανεργίας (Stankiewicz 1984). Ειδικότερα ο Κέϋνς υποστηρίζει ότι το μέγεθος της απασχόλησης καθορίζεται βραχυχρόνια από την τεχνολογία, το μέγεθος των παγίων εγκαταστάσεων, το εργατικό δυναμικό, τις προτιμήσεις των καταναλωτών κ.α. Η κρατική παρέμβαση είναι ένας από τους σημαντικότερους, κατά τον Κέϋνς, παράγοντες που επηρεάζουν τόσο το μέγεθος της απασχόλησης όσο και της ανεργίας. Εάν το κράτος παρεμβαίνει ώστε να συμπληρώνει το υπόλειμμα των ιδιωτικών επενδύσεων, τότε το επίπεδο της ζήτησης διατηρείται πάντοτε σε υψηλά επίπεδα με αποτέλεσμα να ενισχύεται η απασχόληση και να καθίσταται δευτερεύων η ευελιξία των μισθών στην καταπολέμηση της ανεργίας (Reynaud 1994).
Το μοντέλο IS-LM το οποίο εμπεριέχει σε σημαντικό βαθμό την κευνσιανή θεωρία υποδεικνύει ότι μπορεί να υπάρξει ισορροπία τόσο στην αγορά προϊόντος όσο και στην αγορά χρήματος χωρίς να έχει επιτευχθεί στην αγορά εργασίας επίπεδο πλήρους απασχόλησης. Το επίπεδο πλήρους απασχόλησης μπορεί να επιτευχθεί είτε με την άσκηση κατάλληλης δημοσιονομικής πολιτικής είτε με τη χρήση νομισματικής πολιτικής είτε μ’ένα συνδυασμό και των δύο πολιτικών.

aithio έγραψε: Να ξεκαθαρίσω γιατί έχουμε προηγούμενες διαφωνίες ότι δεν είναι προσωπικό...
Μάλιστα εχτες σε άλλο θέμα σου έδω + κάρμα γιατί συμφωνούσα απόλυτα με την τοποθέτηση σου.
Αλλά εδώ διαφωνούμε με τον τρόπο προσέγγισης του επιχειρηματία....
Παράδειγμα.
Είπες.

Αν είσαι άξιος και έχεις τα προσόντα, άνοιξε και εσύ μια επιχείρηση, πάρε όλα τα ρίσκα και πράξε αυτά που λες, να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Μα το σύστημα στρέφει την επιχείρηση πλέον μονοπωλιακά και σε λίγα χρόνια κανένας Ελληνας δεν θα έχει το δικαίωμα του επιχειρώ.
Ο επιχειρηματίας δεν θα έπρεπε να κοιτάει μόνο τα συμφέροντα γιατί είναι εναντίων στις αρχές και τις αξίες που διδαχθήκαμε αλλά να κοιτάει τα συμφέροντα όλως των εργαζομένων για να μπορεί να απαιτήσει την στήριξη τους όταν την χρειαστεί....
Στην περίπτωση της χαλυβουργικής... αυτός νομίζω σου λέει ο Κέρβερος.

Στην περίπτωση της χαλυβουργικής τι έπρεπε να γίνει; Οι πωλήσεις έπεσαν κάθετα. Τι μπορεί να κάνει ένας επιχειρηματίας; Αν ήταν παροδικό για 2, 3, 4, 5 μήνες, ναι συμφωνώ. Να στηρίξει.
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Ο επιχειρηματίας προσπάθησε να κάνει ότι αποφεύγει να κάνει το κράτος με τον κομματικό του στρατό. Να κόψει δαπάνες.
Το επόμενο στάδιο είναι το λουκέτο.

Για το άλλο με τα μονοπώλια και τους Έλληνες, δεν κατανοώ από που πηγάζει αυτό το συμπέρασμα σου.

aithio έγραψε:
Μας περιγράφεις τόσο κυνικά τον επιχειρηματία που επέτρεψε σε μερικούς από μας να νιώθουμε απέχθεια.

Το διάβασες αυτό στην τελευταία παράγραφο της οικονομικής θεωρίας;

"Το επίπεδο πλήρους απασχόλησης μπορεί να επιτευχθεί είτε με την άσκηση κατάλληλης δημοσιονομικής πολιτικής είτε με τη χρήση νομισματικής πολιτικής είτε μ’ένα συνδυασμό και των δύο πολιτικών."

Αυτό σου φταίει. Αυτό δεν γίνεται από το κράτος ενώ θα έπρεπε.
Δεν σου φταίω εγώ και ο "κακός" επιχειρηματίας.
Απλά δεν έχουμε κράτος.